Op dinsdag 23 januari werden er opnieuw 105 namen in liefdevolle herinnering genoemd in het uitvaartcentrum van De Laatste Eer. Het waren de namen van de mensen wiens afscheid de medewerkers van de verenigingafgelopen jaar hebben begeleid. Veel nabestaanden waren aanwezig tijdens het moment om hun geliefden te herdenken.
“Verdriet is een ding met stekels, je verwondt je keer op keer. Er is geen ontkomen aan.” Zo begint uitvaartbegeleider Jantine van Klaveren de bijeenkomst met een citaat van de Vlaamse psychiater Dirk de Wachter. Dan stelt zij de vraag: “Is dan het noemen van al die namen niets anders dan een nieuwe stekel van verdriet? Of is er ook het gevoel van verbondenheid, van liefdevolle zorgvuldigheid, waarmee we die scherpe stekels omwikkelen met woorden en verhalen, met schoonheid en nabijheid, met muziek en symboliek?”
De rest van de avond blijkt er volop gelegenheid om de scherpe stekels proberen te omwikkelen. Zo is er prachtige muziek, onder andere door een groep cellisten die ter plekke het verdriet in muziek verpakken. Er is gelegenheid om een kaars aan te steken voor je geliefde, of te laten aansteken als je zelf niet naar voren wilt komen. Er is het verhaal van de drie bomen, die alle drie een tak hebben verloren en daar op een eigen manier mee omgaan. Herkenbaar voor de nabestaanden, die allemaal op hun heel eigen manier rouwen om wie ze verloren hebben. Aansluitend bij het beeld van de bomen hadden kinderen van de Julianaschool tekeningen van bomen gemaakt, die werden getoond.
Voor nabestaanden brengt de herdenking en het noemen van de namen troost. “Juist door een plek te creëren waar de rouw en het verdriet er echt even mag zijn, kun je ook weer door in het gewone leven, waar daar niet altijd ruimte voor is”, vertelt een nabestaande. “Alleen al daarom zijn dit soort samenkomsten zo kostbaar.”
