Dat De Laatste Eer een lokale vereniging is, blijkt onder andere uit de mensen die er werken. Het overgrote deel van het team komt uit, of woont in, Rijnsburg. Daardoor kunnen we goed aansluiten bij het karakter van onze cliënten én de mensen met wie we samenwerken tijdens een uitvaart. Leonie de Winter is ook een geboren en getogen Rijnsburgse. Zij maakt deel uit van het team dat de laatste verzorging doet nadat een cliënt is overleden.
Niet vreemd
“Bij mijn werk in de thuiszorg kom ik bij zieke mensen thuis, regelmatig ook bij mensen die gaan sterven. Als ik de laatste verzorging mag doen bij een overledene vind ik dat dus niet vreemd of eng. Gek gezegd is het verzorgen van iemand die overleden is zelfs makkelijker: hij of zij heeft geen pijn meer waar je rekening mee wilt houden. Het is heel waardevol om dit voor iemand en zijn of haar nabestaanden te mogen doen.”
Ontspannen sfeer
“Mensen denken soms dat er bij de laatste verzorging alleen maar verdriet is. Toch is dat niet zo: er is vaak ook dankbaarheid en opluchting. We verzorgen mensen in een ontspannen sfeer en nemen er ruim de tijd voor. Dat is wat mij betreft ook onder andere de kracht van De Laatste Eer: het hoeft niet snel of efficiënt, we hebben als team geen deadline waarbinnen we het af moeten hebben. Het duurt zo lang het duurt.”
Eigen proces
“Het komt steeds vaker voor dat de familie wil helpen met de laatste verzorging. Dat was vroeger wel anders: er werd nauwelijks gesproken over dit deel van het afscheid. De overledene werd weggehaald en klaar. Nu nodigen we nabestaanden heel bewust uit om hier over na te denken: hoe betrokken wil je hierbij zijn? Daarin heeft iedereen zijn eigen proces: het moet wel bij je passen en goed voelen.”
Indrukwekkend
“De uitvaart die het meeste indruk op mij heeft gemaakt, was de eerste in coronatijd. Het was natuurlijk een verschrikkelijke, waanzinnige tijd en alleen het eigen gezin mocht bij de uitvaart zijn. En zelfs zij moesten afstand houden: ze stonden een heel eind uit elkaar en de weduwe stond helemaal alleen in het midden. Dat breekt je hart: ze konden elkaar bijna niet troosten. Uit diezelfde periode herinner ik me een meneer uit Vlietstede die aan corona was overleden. Hij was alleen gestorven en bij het ophalen mochten de nabestaanden er niet bij zijn, alleen wij, in van die witte pakken. De weduwe vroeg of we via videobellen de laatste verzorging wilden vastleggen en toen we klaar waren, vroeg ze of we het Onze Vader wilden bidden. Dat maakte heel veel indruk, want wij zijn natuurlijk ook niet van beton.”
Herinneringen maken
“Dat is als echte Rijnsburgse veel families bij wie we een uitvaart mogen verzorgen ken, zie ik niet als nadeel. Het maakt het eigenlijk wel makkelijker: mensen vinden het fijn als ze een bekend gezicht zien. Ook in het dorp spreken nabestaanden me nog wel eens aan, om even na te praten. Ik vind dat alleen maar fijn. Het werken voor de Laatste Eer heeft me in die zin ook heel veel gebracht: ik ben me meer dan ooit bewust van de kwetsbaarheid van het leven. Dus kies ik er bewust voor om te genieten van wat ik ontvang en herinneringen te maken met de mensen van wie ik hou.”
Niet vreemd
“Bij mijn werk in de thuiszorg kom ik bij zieke mensen thuis, regelmatig ook bij mensen die gaan sterven. Als ik de laatste verzorging mag doen bij een overledene vind ik dat dus niet vreemd of eng. Gek gezegd is het verzorgen van iemand die overleden is zelfs makkelijker: hij of zij heeft geen pijn meer waar je rekening mee wilt houden. Het is heel waardevol om dit voor iemand en zijn of haar nabestaanden te mogen doen.”
Ontspannen sfeer
“Mensen denken soms dat er bij de laatste verzorging alleen maar verdriet is. Toch is dat niet zo: er is vaak ook dankbaarheid en opluchting. We verzorgen mensen in een ontspannen sfeer en nemen er ruim de tijd voor. Dat is wat mij betreft ook onder andere de kracht van De Laatste Eer: het hoeft niet snel of efficiënt, we hebben als team geen deadline waarbinnen we het af moeten hebben. Het duurt zo lang het duurt.”
Eigen proces
“Het komt steeds vaker voor dat de familie wil helpen met de laatste verzorging. Dat was vroeger wel anders: er werd nauwelijks gesproken over dit deel van het afscheid. De overledene werd weggehaald en klaar. Nu nodigen we nabestaanden heel bewust uit om hier over na te denken: hoe betrokken wil je hierbij zijn? Daarin heeft iedereen zijn eigen proces: het moet wel bij je passen en goed voelen.”
Indrukwekkend
“De uitvaart die het meeste indruk op mij heeft gemaakt, was de eerste in coronatijd. Het was natuurlijk een verschrikkelijke, waanzinnige tijd en alleen het eigen gezin mocht bij de uitvaart zijn. En zelfs zij moesten afstand houden: ze stonden een heel eind uit elkaar en de weduwe stond helemaal alleen in het midden. Dat breekt je hart: ze konden elkaar bijna niet troosten. Uit diezelfde periode herinner ik me een meneer uit Vlietstede die aan corona was overleden. Hij was alleen gestorven en bij het ophalen mochten de nabestaanden er niet bij zijn, alleen wij, in van die witte pakken. De weduwe vroeg of we via videobellen de laatste verzorging wilden vastleggen en toen we klaar waren, vroeg ze of we het Onze Vader wilden bidden. Dat maakte heel veel indruk, want wij zijn natuurlijk ook niet van beton.”
Herinneringen maken
“Dat is als echte Rijnsburgse veel families bij wie we een uitvaart mogen verzorgen ken, zie ik niet als nadeel. Het maakt het eigenlijk wel makkelijker: mensen vinden het fijn als ze een bekend gezicht zien. Ook in het dorp spreken nabestaanden me nog wel eens aan, om even na te praten. Ik vind dat alleen maar fijn. Het werken voor de Laatste Eer heeft me in die zin ook heel veel gebracht: ik ben me meer dan ooit bewust van de kwetsbaarheid van het leven. Dus kies ik er bewust voor om te genieten van wat ik ontvang en herinneringen te maken met de mensen van wie ik hou.”